Verhaal van Mohammed

Als ik terugdenk aan de afgelopen maanden, voelt het een beetje alsof ik in een film speel. Maar niet zomaar een film, maar eentje met veel onverwachte wendingen en een happy end.

Het begon allemaal toen ik in oktober een berichtje kreeg. Een herinnering van iemand van De Binnenbaan, Simon. Zij helpen statushouders die nog in het COA wonen met het vinden van een betaalde baan. Een brief waarin ik werd uitgenodigd voor een informatiebijeenkomst.

Op die bijeenkomst voelde ik me een beetje nerveus, maar ook hoopvol. Het was een bijeenkomst bij De Binnenbaan in Zoetermeer met 10 andere statushouders die allemaal een bijdrage willen leveren aan de maatschappij. Die allemaal net als ik willen werken, echt werken. Geen losse klusjes meer, geen onzekerheid. Simon stelde me gerust en zei dat ze de volgende dag een intakegesprek met me wilde plannen. Dat klonk goed.

De volgende dag praatten we over mijn ervaring en wat ik wilde. Simon luisterde echt naar mijn verhaal. Dat voelde goed. Toen hij me vroeg waar ik had gewerkt, vertelde ik over de stukadoorsklussen die ik had gedaan. Het grappige is, die ochtend was Simon onderweg achter een busje van een stukadoorsbedrijf, Bloom Stucadoors en Spuitbedrijf. Hij liet me later de foto zien en lachte: "Dit is misschien wel een teken!"

Een paar dagen later kreeg ik een berichtje dat ik een gesprek met Bloom had. Ik was blij, maar ook zenuwachtig. Op de dag zelf was ik onderweg en liep ik wat vertraging op. Dat liet ik Simon meteen weten, want ik wilde professioneel overkomen. Toen ik aankwam, zaten hij en de eigenaren al op me te wachten.

Het gesprek ging goed. Ze vroegen naar mijn werkervaring en waren onder de indruk dat ik in twee jaar tijd mijn Nederlandse rijbewijs en mijn VCA-certificaat had gehaald. Ze waardeerden het dat ik niet stil had gezeten. Aan het einde van het gesprek kreeg ik meteen bedrijfskleding mee en we spraken af dat ik een paar dagen later zou beginnen. Ik kon het bijna niet geloven, een echte baan, met een contract met een vast aantal uren.

In de dagen daarna hoorde ik dat er nog wat onduidelijkheid was over m’n salaris en subsidies. Maar Simon bleef achter me staan en zorgde ervoor dat ik volgens de CAO werd betaald, net als iedereen. Geen uitzonderingen. Dat voelde respectvol.

En nu? Nu werk ik bij Bloom, met een contract van zeven maanden en een werkweek van 40 uur. Het is hard werken, maar ik ben blij. Heel blij. Dit is wat ik wilde, zekerheid, kansen en respect.

Als ik terugkijk, realiseer ik me hoeveel geluk ik heb gehad. Maar ook hoe belangrijk het is dat mensen in je geloven en je een kans geven. Het heeft ervoor gezorgd dat ik hier nu sta. En ik zal nooit vergeten hoe een busje op de snelweg het begin was van een nieuw hoofdstuk in mijn leven.